Luister naar je niet pluis gevoel
Ook dit jaar stond NAZL stil bij de World Sepsis Day op 13 september tijdens het SEPSIS webinar. Tijdens deze bijeenkomst werden praatjes door experts afgewisseld met een leerzame digitale escaperoom.
Het webinar werd mede vorm gegeven door dr. Patricia Stassen, internist acute geneeskunde (MUMC+) en drs. Gideon Latten, SEH-arts KNMG (Zuyderland). In de voorbereiding van de digitale escape room werd er actief meegedacht door Ralph Laven, kaderhuisarts spoedzorg. Daardoor werd het een leerzame, inspirerende en leuke bijeenkomst.
Het online karakter van de bijeenkomst hinderde volgens Patricia niet de interactie tussen de deelnemers, welke afkomstig waren uit alle hoeken van de acute zorgketen: o.a. huisartsen, ambulance verpleegkundigen, internisten, SEH-artsen, meldkamer, huisartsenposten en triagisten. Normaliter spreken deze professionals elkaar niet over dit onderwerp. Mede dankzij de interactie kon een duidelijke boodschap worden meegeven.
Patricia en Gideon maken zich al een flink aantal jaren hard voor de World Sepsis Day. Gideon geeft aan dat hij sinds hij ermee bezig is, zichzelf vaker de vraag stelt “Zou deze patiënt sepsis kunnen hebben?”. ‘Om de bewustwording voor sepsis in de acute zorgketen te verbeteren is het van belang deze vraag te stellen. Daarnaast moeten we met z’n allen de vitale waarden benoemen die gemeten zijn, en je gevoel voor urgentie/ernst goed doorgeven maar óók goed naar de ander luisteren. Iedereen in de acute zorgketen heeft het druk, maar door goed samen te werken kunnen we de zorg voor patiënten verbeteren. ‘
Die samenwerking, en zeker ook de communicatie, is vooral belangrijk omdat er geen goede test is om sepsis vast te stellen. We moeten als zorgprofessionals allemaal ons steentje bijdragen in het meer of minder waarschijnlijk maken van de verdenking op sepsis. Iedere professional brengt andere informatie ter tafel. Een huisarts kent zijn patiënten het best, en de artsen in het ziekenhuis hebben toegang tot meer diagnostiek en zien waarschijnlijk ook vaker ernstig zieke patiënten. De informatie van de huisarts, triagist, ambulanceverpleegkundige, maar ook bijvoorbeeld van de thuiszorg, zijn voor de professionals in het ziekenhuis onmisbaar. De communicatie tussen deze zorgverleners moet dan ook geoptimaliseerd worden. Patricia spreekt hierover haar zorgen uit naar de toekomst: ‘Het centraliseren van de zorg heeft potentiële risico’s. De problematiek in de huisartsenzorg, waarbij steeds meer gebruik gemaakt wordt van waarnemers, kan zorgen voor minder continuïteit. Daarnaast zorgt het centraliseren van de acute zorgvragen mogelijk voor informatieverlies, zeker als patiënten naar een ander ziekenhuis gaan dan waar ze normaal gesproken komen. Op die manier verstoren we de keten terwijl deze nog niet eens volwassen is’.
Op de vraag met welke verbetering ze tevreden zouden zijn, geven Patricia en Gideon bijna éénzelfde antwoord, namelijk: de communicatie. ‘Natuurlijk zijn we gebonden aan wet- en regelgeving, maar ook binnen die kaders kunnen we als zorgprofessionals zelf iets doen. Apprecieer vooral elkaars indruk, luister naar die ander. Dat is één van de belangrijke punten waar we tegen aan lopen. Vaak wordt gedacht ‘ik kijk zelf wel’ terwijl het goed zou zijn om het hele verhaal van die andere ervaren collega mee te nemen in je onderzoek. Het SAMEN doen zou veel meer op elkaar moeten aansluiten’.
Spoedzorg is en blijft maatwerk. Daarom is communicatie zo ontzettend belangrijk in de keten. Maak gebruik van elkaars kwaliteiten, zet deze in waar nodig. Twijfel je of heb je een niet pluis- gevoel, communiceer dit dan. Als de ander goed luistert kom je samen een heel eind, wat ervoor zorgt dat er sneller en adequater kan worden gehandeld. Stel je tot slot als professional bij patiënten altijd de vraag: ‘Kan dit sepsis zijn?’.
Ook dit jaar stond NAZL stil bij de World Sepsis Day op 13 september tijdens het SEPSIS webinar. Tijdens deze bijeenkomst werden praatjes door experts afgewisseld met een leerzame digitale escaperoom.
Het webinar werd mede vorm gegeven door dr. Patricia Stassen, internist acute geneeskunde (MUMC+) en drs. Gideon Latten, SEH-arts KNMG (Zuyderland). In de voorbereiding van de digitale escape room werd er actief meegedacht door Ralph Laven, kaderhuisarts spoedzorg. Daardoor werd het een leerzame, inspirerende en leuke bijeenkomst.
Het online karakter van de bijeenkomst hinderde volgens Patricia niet de interactie tussen de deelnemers, welke afkomstig waren uit alle hoeken van de acute zorgketen: o.a. huisartsen, ambulance verpleegkundigen, internisten, SEH-artsen, meldkamer, huisartsenposten en triagisten. Normaliter spreken deze professionals elkaar niet over dit onderwerp. Mede dankzij de interactie kon een duidelijke boodschap worden meegeven.
Patricia en Gideon maken zich al een flink aantal jaren hard voor de World Sepsis Day. Gideon geeft aan dat hij sinds hij ermee bezig is, zichzelf vaker de vraag stelt “Zou deze patiënt sepsis kunnen hebben?”. ‘Om de bewustwording voor sepsis in de acute zorgketen te verbeteren is het van belang deze vraag te stellen. Daarnaast moeten we met z’n allen de vitale waarden benoemen die gemeten zijn, en je gevoel voor urgentie/ernst goed doorgeven maar óók goed naar de ander luisteren. Iedereen in de acute zorgketen heeft het druk, maar door goed samen te werken kunnen we de zorg voor patiënten verbeteren. ‘
Die samenwerking, en zeker ook de communicatie, is vooral belangrijk omdat er geen goede test is om sepsis vast te stellen. We moeten als zorgprofessionals allemaal ons steentje bijdragen in het meer of minder waarschijnlijk maken van de verdenking op sepsis. Iedere professional brengt andere informatie ter tafel. Een huisarts kent zijn patiënten het best, en de artsen in het ziekenhuis hebben toegang tot meer diagnostiek en zien waarschijnlijk ook vaker ernstig zieke patiënten. De informatie van de huisarts, triagist, ambulanceverpleegkundige, maar ook bijvoorbeeld van de thuiszorg, zijn voor de professionals in het ziekenhuis onmisbaar. De communicatie tussen deze zorgverleners moet dan ook geoptimaliseerd worden. Patricia spreekt hierover haar zorgen uit naar de toekomst: ‘Het centraliseren van de zorg heeft potentiële risico’s. De problematiek in de huisartsenzorg, waarbij steeds meer gebruik gemaakt wordt van waarnemers, kan zorgen voor minder continuïteit. Daarnaast zorgt het centraliseren van de acute zorgvragen mogelijk voor informatieverlies, zeker als patiënten naar een ander ziekenhuis gaan dan waar ze normaal gesproken komen. Op die manier verstoren we de keten terwijl deze nog niet eens volwassen is’.
Op de vraag met welke verbetering ze tevreden zouden zijn, geven Patricia en Gideon bijna éénzelfde antwoord, namelijk: de communicatie. ‘Natuurlijk zijn we gebonden aan wet- en regelgeving, maar ook binnen die kaders kunnen we als zorgprofessionals zelf iets doen. Apprecieer vooral elkaars indruk, luister naar die ander. Dat is één van de belangrijke punten waar we tegen aan lopen. Vaak wordt gedacht ‘ik kijk zelf wel’ terwijl het goed zou zijn om het hele verhaal van die andere ervaren collega mee te nemen in je onderzoek. Het SAMEN doen zou veel meer op elkaar moeten aansluiten’.
Spoedzorg is en blijft maatwerk. Daarom is communicatie zo ontzettend belangrijk in de keten. Maak gebruik van elkaars kwaliteiten, zet deze in waar nodig. Twijfel je of heb je een niet pluis- gevoel, communiceer dit dan. Als de ander goed luistert kom je samen een heel eind, wat ervoor zorgt dat er sneller en adequater kan worden gehandeld. Stel je tot slot als professional bij patiënten altijd de vraag: ‘Kan dit sepsis zijn?’.